Ἡ Ἀκολουθία ψάλλεται ἀπαραλλάκτως, ὡς καί τήν ἡμέραν τῆς Ἑορτῆς, ἐξαιρουμένων ἐν μέν τῷ Ἑσπερινῷ τῶν Ἀναγνωσμάτων, ἐν δέ τῷ Μεσονυκτικῷ τῶν διά τήν Λιτήν Στιχηρῶν Ἰδιομέλων καί ἐν τῷ Ὄρθρῳ τοῦ Πολυελέου καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ Καθίσματος, τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ὄρθρου καί τῆς τάξεως αὐτοῦ, τοῦ Συναξαρίου, ἀντ’ αὐτοῦ δέ ἀναγινώσκεται τῆς ἡμέρας καί τῆς μετά τήν Δοξολογίαν τελετῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Ἀντίφωνα-Εἰσοδικόν: Τῆς Ἑορτῆς.

Μετά τήν Εἴσοδον.

Ἀπολυτίκιον: Τοῦ Σταυροῦ· «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου...».

Κοντάκιον: Τοῦ Σταυροῦ· «Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ...».

Τρισάγιον.

Ἀπόστολος: Σαββάτου μετά τήν Ὕψωσιν· «Βλέπετε τήν κλῆσιν ὑ­μῶν...» (Α΄ Κορ. α΄ 26-31, β΄ 1-5), μετά τοῦ Προκειμένου τῆς Ἑορτῆς, ζήτει τοῦτον τῷ Σαββάτῳ ιβ΄ ἑ­β­δο­μάδος Ἐπιστολῶν.

Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· «Ἐγώ ὑπάγω, καί ζητήσετέ με...» (Ἰω. η΄ 21-30), ζήτει τοῦτο τῇ Παρασκευῇ δ΄ ἑβδομάδος Ἰωάννου.

Εἰς τό Ἐξαιρέτως: «Ὁ διά βρώσεως...».

Κοινωνικόν: «Ἐσημειώθη ἐφ’ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε. Ἀλληλούια».

«Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου...» κτλ.

Ἀπόλυσις.