Ἡ Ἀκολουθία ψάλλεται ἀπαραλλάκτως, ὡς καί τήν ἡμέραν τῆς Ἑορτῆς, ἐξαιρουμένων ἐν μέν τῷ Ἑσπερινῷ τῶν Ἀναγνωσμάτων, ἐν δέ τῷ Μεσονυκτικῷ τῶν διά τήν Λιτήν Στιχηρῶν Ἰδιομέλων καί ἐν τῷ Ὄρθρῳ τοῦ Πολυελέου καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ Καθίσματος, τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ὄρθρου καί τῆς τάξεως αὐτοῦ. Μετά τήν γ΄ ᾨδήν, ἀντί τῆς Ὑπακοῆς ψάλλεται τό Μεσῴδιον Κάθισμα· «Ἡ Παρθένος Μαριάμ...» καί ἀναγινώσκεται τό Συναξάριον τῆς ἡμέρας.

ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Ἀντίφωνα: Τῆς Ἑορτῆς.

Εἴσοδος.

Εἰσοδικόν: «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἐν ἁγίοις θαυμαστός...».

Μετά τήν Εἴσοδον.

Ἀπολυτίκιον: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἡ γέννησίς σου, Θεοτόκε...».

Κοντάκιον: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἰωακείμ καί  Ἄννα...».

Τρισάγιον.

Ἀπόστολος: Σαββάτου πρό τῆς Ὑψώσεως· «Σοφίαν λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις...». (Α΄ Κορ. β΄ 6-9), μετά τοῦ Προκειμένου· «Ψάλατε τῷ Θεῷ ἡμῶν, ψάλατε. – Πάντα τά ἔθνη, κροτήσατε χεῖρας», ζήτει τοῦτον τῷ Σαββάτῳ ιγ΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν.

Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· «Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ...» (Ματθ. ι΄ 37-42, ια΄ 1), ζήτει τοῦτο μετά τήν 13ην Σεπτεμβρίου.

Εἰς τό Ἐξαιρέτως: «Ἀλλότριον τῶν μητέρων...».

Κοινωνικόν: «Ποτήριον σωτηρίου...».

          «Εἴδομεν τό φῶς...» κτλ.

Ἀπόλυσις.