Ἐλευθέριος Γεωργιάδης

Ἄρχων Λαμπαδάριος τῆς Μ.τ.Χ.Ἐ.

Ὁ Ἐλευθέριος Γεωργιάδης ἐγεννήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ ἔτει 1920. Ἔλαβε τὰ πρώτα μαθήματα Βυζαντινῆς Μουσικῆς παρὰ τοῦ πατρός του Πατρόκλου Γεωργιάδου, τοῦ περιφήμου τότε Πρωτοψάλτου τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ Σκουταρίου τῆς Πόλεως· καὶ ἐξελίχθη εἰς Δομέστικος ψάλλων δίπλα του ὡς δεκαπέντε ἐτῶν. Ἀργότερα ἐμαθήτευσε παρὰ τοῖς στενοῖς φίλοις τοῦ πατρός του· Ἰακώβῳ Ναυπλιώτῃ καὶ Εὐσταθίῳ Βιγγοπούλῳ. Ἐγνώρισε ἀκόμα ἀπὸ κοντὰ τοὺς ὀνομαστοὺς μουσικοδιδασκάλους Μιχαὴλ Χατζηαθανασίου, Θεοδόσιο Γεωργιάδη καὶ Ἰωάννη Παλάση καὶ τέλος ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος «ἐπωφελήθη πολλά» ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Πρίγγο.

Ἐψαλλε εἰς διαφόρους ναοὺς τῆς Πόλεως· τοὺς Δώδεκα Ἀποστόλους ἐν Φερίκιοϊ, τὸν ἐν Μακροχορίῳ Ἅγιον Γεώργιον, τὸν Ἅγιον Γεώργιον Γελντεϊρενίου, τὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο Σταυροδρομίου, τὸν Ἅγιο Νικόλαο Γαλατᾶ καὶ τὴν Ἁγία Τριάδα εἰς τὸ Πέραν. Ἐν ἔτει 1968 προσλαμβάνεται ἔξωθεν ὡς Λαμπαδάριος ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα εἰς τὸν Πατριαρχικὸ Ναό, ὡς ὁ καλλίτερος καὶ ὁ καταλληλότερος. Πλὴν ὅμως, ἔπειτα ἀπὸ μὶα δεκαετία (1978), ἀνεχώρησε ἀπὸ τὴν Πόλη διὰ οἰκογενειακοὺς λόγους καὶ ἐγκατεστάθη ἐν Θεσσαλονίκῃ, ὅπου διωρίσθη ἀμέσως εἰς τὸν Ἅγιο Θεράποντα (Θεσσαλονίκης).

Ὁ Ἐλευθέριος Γεωργιάδης, πλούσιος τῇ φαντασίᾳ μουσικὸς διεκρίθη ὡς καλλιτέχνης ἑπὶ τοῦ ἀναλογίου. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐκτιμοῦσα τὰς βαθίας του γνώσεις καὶ ἐμπειρίας, ἐν τῇ συνεδρίᾳ τῆς 30ῆς Σεπτεμβρίου 1975 τὸν ἐξέλεξε Μέλος τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Τυπικοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς.

Ἀλλὰ ὁ Γεωργιάδης, ὁ Ἄρχων Λαμπαδάριος ἐρχόμενος εἰς τὴν Θεσσαλονίκη φέρνει μαζί του καὶ ὅλην τὴν κληρονομίαν τῆς γνησίας Βυζαντινῆς Μουσικῆς καὶ συνεχίζει πυρετωδῶς τὴν «ἐπαγγελματικήν του» δράσιν. Καταρτίζει πρῶτα μικρὰ χορῳδία, ἡ ὁποία ταχέως αὐξάνεται εἰς τριακονταμελὴ χορό. Παραλλήλως διδάσκει τὴν μουσικὴ εἰς ὅλους τοὺς ἱεροψάλτας τῆς Χαλκιδικῆς καὶ δημιουργεῖ ἑτέρα τριακονταμελὴ χορῳδία ἥτις ποιεῖ τακτικὰς ἐμφανίσεις καθ᾽ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους.

Ὁ Ἐλευθέριος Γεωργιάδης μὲ τὴν ἀκούραστον ἐργατικότητά του, τὴν καλλιφωνία καὶ τὴν μουσικὴ ὀξυδέρκειά του ἐτίμησε τὸν τίτλο τοῦ Λαμπαδαρίου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ὀρθῶς συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν Μεγάλων Διδασκάλων τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς.

 

ΑΡΧΙΚΗ ] ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ] ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ]